ความทนทานต่อเกลียวและการตรวจสอบ

ความทนทานและการตรวจจับการพันเกลียว

วัตถุประสงค์ของบทนี้คือเพื่อทำความเข้าใจคุณลักษณะของความสามารถในการสับเปลี่ยนเกลียวทั่วไปและการประยุกต์ใช้มาตรฐานความคลาดเคลื่อนข้อกำหนดในการเรียนรู้คือการเข้าใจอิทธิพลของข้อผิดพลาดทางเรขาคณิตหลักของเธรดทั่วไปที่มีต่อความสามารถในการสับเปลี่ยนได้สร้างแนวคิดเกี่ยวกับเส้นผ่านศูนย์กลางการทำงานของเกลียวโดยการวิเคราะห์การกระจายตัวของโซนความทนทานต่อเกลียว เชี่ยวชาญคุณลักษณะของความทนทานและความพอดีของเกลียวทั่วไป และการเลือกความแม่นยำของเกลียวทำความเข้าใจปัจจัยที่ส่งผลต่อความแม่นยำในการเคลื่อนที่ของสกรูเครื่องจักร

ประเภทของด้ายและข้อกำหนดการใช้งาน

1 ด้ายธรรมดา

ปกติเรียกว่าด้ายยึด ส่วนใหญ่จะใช้สำหรับเชื่อมต่อและยึดชิ้นส่วนเครื่องจักรกลต่างๆข้อกำหนดสำหรับการใช้การเชื่อมต่อแบบเกลียวประเภทนี้คือความสามารถในการขันเกลียว (ประกอบและถอดชิ้นส่วนได้ง่าย) และความน่าเชื่อถือของการเชื่อมต่อ

2. ขับด้าย

ด้ายประเภทนี้มักจะใช้ในการส่งการเคลื่อนไหวหรือพลังงานการใช้การเชื่อมต่อแบบเกลียวต้องอาศัยความน่าเชื่อถือของกำลังส่งหรือความแม่นยำของการเคลื่อนที่ที่ส่ง

3. ด้ายแน่น

ด้ายประเภทนี้ใช้สำหรับปิดผนึกรอยต่อข้อกำหนดการใช้เกลียวมีความแน่น น้ำไม่รั่ว ไม่รั่วซึม และไม่มีน้ำมันรั่ว

การจัดการข้อพิพาท

เกลียวนอกที่ตรงตามกฎการใช้งานที่สอดคล้องกันในตารางที่ 1 เมื่อทดสอบกับริงเกจเกลียวปลายทะลุและริงเกจเกลียวปลายทะลุของมาตรฐานนี้ และตรงตามกฎการใช้งานที่สอดคล้องกันในตาราง Al เมื่อทดสอบด้วยเกลียวผ่าน - ริงเกจเรียบปลาย (หรือสแนปเกจ) และสแน็ปเกจปลายเรียบ (หรือริงเกจ) ของมาตรฐานนี้ ได้รับการพิจารณาว่ามีคุณสมบัติ เกลียวภายในที่เป็นไปตามกฎการใช้งานที่เกี่ยวข้องในตารางที่ 1 เมื่อทดสอบกับ เกจปลั๊กปลายทะลุและเกจปลั๊กปลายปลายของมาตรฐานนี้ และกฎการใช้งานที่สอดคล้องกันในตาราง Al เมื่อทดสอบกับเกจปลั๊กเรียบปลายปลายและเกจปลั๊กเรียบปลายปลายของภาคผนวก A ของมาตรฐานนี้คือ ถือว่ามีคุณสมบัติT.5 เพื่อลดข้อโต้แย้งระหว่างการตรวจสอบ ผู้ปฏิบัติงานต้องใช้เกจเกลียวปลายทะลุใหม่หรือสึกหรอน้อยลง และสึกหรอมากขึ้นหรือใกล้ถึงขีดจำกัดการสึกหรอในกระบวนการผลิตเกลียวชิ้นงานแผนกตรวจสอบหรือตัวแทนผู้ใช้จะต้องใช้เกจเกลียวปลายทะลุที่มีการสึกหรอมากขึ้นหรือใกล้เคียงกับขีดจำกัดการสึกหรอ และเกจเกลียวสต็อปเอนด์ใหม่หรือน้อยกว่าเมื่อรับเกลียวตัว T 1.6 ในกรณีที่เกิดข้อพิพาทระหว่างการตรวจสอบ หากเกจเกลียวที่กำหนดเกลียวชิ้นงานให้มีคุณสมบัติเป็นไปตามข้อกำหนดของมาตรฐานนี้ เกลียวชิ้นงานจะต้องถือว่ามีคุณสมบัติเหมาะสม

การวัดเดี่ยว

สำหรับเกลียวธรรมดาขนาดใหญ่ เกลียวที่มีความแม่นยำ และเกลียวขับเคลื่อน นอกเหนือจากความสามารถในการหมุนและความน่าเชื่อถือของการเชื่อมต่อแล้ว ยังมีข้อกำหนดด้านความแม่นยำและการทำงานอื่นๆ และโดยทั่วไปจะใช้การวัดเดี่ยวในการผลิต

มีหลายวิธีในการวัดเกลียวเดี่ยว วิธีการทั่วไปที่สุดคือการใช้กล้องจุลทรรศน์เครื่องมือสากลในการวัดเส้นผ่านศูนย์กลาง ระยะพิทช์ และครึ่งมุมของเกลียวกล้องจุลทรรศน์เครื่องมือใช้เพื่อขยายโปรไฟล์ของเกลียวที่วัดได้ และวัดระยะพิทช์ ครึ่งมุม และเส้นผ่านศูนย์กลางกลางตามภาพของเกลียวที่วัด ดังนั้นวิธีการนี้จึงเรียกว่าวิธีแบบรูปภาพ

ในการผลิตจริง วิธีการวัดแบบสามพินใช้ในการวัดเส้นผ่านศูนย์กลางตรงกลางของเกลียวภายนอกวิธีนี้เป็นวิธีที่ง่าย มีความแม่นยำในการวัดสูง และใช้กันอย่างแพร่หลาย

สรุปสั้นๆ

1. ด้ายทั่วไป

(1) คำศัพท์หลักและพารามิเตอร์ทางเรขาคณิตของเกลียวธรรมดา ได้แก่ ประเภทฟันพื้นฐาน เส้นผ่านศูนย์กลางใหญ่ (D, d) เส้นผ่านศูนย์กลางเล็ก (D1, d1) เส้นผ่านศูนย์กลางกลาง (D2, d2) เส้นผ่านศูนย์กลางกลางที่ใช้งานอยู่ เส้นผ่านศูนย์กลางกลางเดียว ( D2a, d2a) เส้นผ่านศูนย์กลางกลางตามจริง ระยะพิทช์ (P) มุมประเภทฟัน (a) และประเภทฟันแบบครึ่งมุม (a/2) และความยาวของสกรู

(2) แนวคิดเกี่ยวกับเส้นผ่านศูนย์กลางกลางของการกระทำและเงื่อนไขคุณสมบัติของเส้นผ่านศูนย์กลางกลาง ขนาดของเส้นผ่านศูนย์กลางกลางที่ใช้งานส่งผลต่อความสามารถในการหมุน และขนาดของเส้นผ่านศูนย์กลางกลางจริงส่งผลต่อความน่าเชื่อถือของการเชื่อมต่อไม่ว่าเส้นผ่านศูนย์กลางกลางจะเข้าเกณฑ์หรือไม่ก็ตาม ควรเป็นไปตามหลักการของ Taylor และทั้งเส้นผ่านศูนย์กลางกลางตามจริงและเส้นผ่านศูนย์กลางกลางที่ใช้งานอยู่จะถูกควบคุมภายในโซนพิกัดความเผื่อของเส้นผ่านศูนย์กลางกลาง

(3) ระดับความทนทานต่อเกลียวทั่วไป ในมาตรฐานความทนทานต่อเกลียว จะมีการระบุพิกัดความเผื่อของ d, d2 และ D1, D2ระดับความทนทานต่อพวกมันตามลำดับแสดงไว้ในตารางที่ 9-1ไม่มีการระบุพิกัดความเผื่อสำหรับระยะพิทช์และประเภทฟัน (ควบคุมโดยโซนพิกัดความเผื่อเส้นผ่านศูนย์กลางตรงกลาง) และไม่มีการระบุพิกัดความเผื่อสำหรับเส้นผ่านศูนย์กลางเล็ก d ของเกลียวนอกและเส้นผ่านศูนย์กลางใหญ่ D ของเกลียวใน

(4) ค่าเบี่ยงเบนพื้นฐาน สำหรับเธรดภายนอก ค่าเบี่ยงเบนพื้นฐานคือค่าเบี่ยงเบนบน (es) มี e, f, g, h สี่ชนิดสำหรับเกลียวใน ค่าเบี่ยงเบนพื้นฐานคือค่าเบี่ยงเบนล่าง (El) โดยมี G และ H อยู่ 2 ประเภท เกรดความคลาดเคลื่อนและความเบี่ยงเบนพื้นฐานจะประกอบเป็นโซนพิกัดความเผื่อของเกลียวมาตรฐานแห่งชาติระบุโซนความอดทนทั่วไป ดังแสดงในตารางที่ 9-4โดยทั่วไป ควรเลือกโซนพิกัดความเผื่อที่ต้องการที่ระบุในตารางให้มากที่สุดการเลือกโซนพิกัดความเผื่อมีอธิบายไว้ในบทนี้

(5) ความยาวสกรูและเกรดความแม่นยำ ความยาวสกรูของสกรูแบ่งออกเป็นสามประเภท: สั้น กลาง และยาว แสดงด้วยรหัส S, N และ L ตามลำดับค่าจะแสดงในตารางที่ 9-5 เมื่อระดับความทนทานของเกลียวได้รับการแก้ไข ยิ่งความยาวของสกรูยาวขึ้น ค่าเบี่ยงเบนระยะพิทช์สะสมและค่าเบี่ยงเบนมุมของฟันก็จะยิ่งสูงขึ้นเท่านั้นดังนั้นเกลียวตามระดับความคลาดเคลื่อนและความยาวของสกรูจึงมีระดับความแม่นยำสามระดับ: ความแม่นยำ ปานกลาง และหยาบการประยุกต์ใช้ระดับความแม่นยำแต่ละระดับอธิบายไว้ในบทนี้ด้วยระดับความแม่นยำเดียวกัน ระดับความคลาดเคลื่อนของเกลียวควรลดลงตามความยาวการปั่นที่เพิ่มขึ้น (ดูตารางที่ 9-4)

(6) การทำเครื่องหมายของเธรดบนภาพวาดจะแสดงอยู่ในเนื้อหาที่เกี่ยวข้องของบทนี้

(7) การตรวจจับเธรดแบ่งออกเป็นการตรวจจับที่ครอบคลุมและการตรวจจับเดี่ยว